Op een nogal harde wijze kon ik vandaag vaststellen dat Kick vooruit kan kruipen. Waar hij eerst achteruit schoof komt de kleine man nu ook met gemak vooruit. Dit liet Kick vanochtend horen met een harde knal, hij donderde namelijk van ons bed af. Ik was slechts een paar seconden weg...en dan gebeuren dat soort dingen dus ja. Ik heb niet gezien hoe hij viel, dus je pakt hem snel op en troost hem en hoopt dat hij snel stopt met huilen. Want hoe sneller ze stoppen met huilen, hoe meer het kan meevallen. Na een paar minuten wordt het snikken minder. Ik onderzoek zijn hoofd zenuwachtig, waar is hij dan gevallen. Alle mogelijke hoofdletsels spelen zich al af in mijn hoofd. Ik moet toch echt de volle 10 minuten wachten om daar de eerste rode plekken op zijn hoofd te zien. Zo te zien is hij op zijn voorhoofd gevallen en zijn neusje. (gelukkig niet de slapen of fontanel denk ik) Een frontale botsing met de vloer. Ik ben er zelf beduusd van en bel AJ voor een 2e keer die al bij een klant zit. Aankijken is onze conclusie. Ik hou hem nog een uur thuis. Dan maar te laat bij het kinderdagverblijf. ik raadpleeg ook maar even opa en oma in Valkenswaard. In gedachten spreek ik mezelf vermanend toe, stom mens, waarom heb ik hem niet gewoon op de grond gezet. Ik weet toch dat hij kan schuifelen.... Na een uurtje is er maar een conclusie, er is niets aan de hand. Op het kdv gaan ze hem goed in de gaten houden en verzekeren ze me dat zo'n kleintje echt best wel wat kan hebben. De knoop in mijn buik wordt er niet minder door. Ik weet ook wel dat er in de komende 15 jaar nog veel vaker builen op zijn hoofd komen, knietjes openvallen en ellebogen schaven die ik niet kan voorkomen. Maar op dit soort momenten wil je de rest van zijn leven zijn handje vasthouden. Pffft, soms best overweldigend dat moeder zijn.
