Deze week pak ik hem eens extra stevig vast, een extra lange knuffel. Hij kijkt me aan en snapt niet waarom, maar ik krijg toch de grootste glimlach die er bestaat. Vervolgens steekt Ties van wal en vertelt honderduit in zijn eigen brabbeltaaltje. Ik probeer me in te denken wat hij aan het vertellen is en doe zo nu en dan een poging tot antwoorden. Zou hij weten dat hij bijna 1 jaar wordt? En dat ik 1 jaar mama ben? Hoe zou hij vinden dat ik het doe? Ik zet hem neer en hij kruipt naar zijn leeshoekje. Alle boeken moeten uit zijn deel van de boekenkast en vervolgens gaat hij zitten lezen. Dat hij het boekje op zijn kop houdt maakt hem niet uit. Hij wijst en kletst, hij leest zichzelf voor. 1 jaar oud, ik kan er nog niet aan, met tranen in mijn ogen ga ik mijn ding maar weer doen, want zo blijkt, dat doet mijn nu nog 0-jarige zoon ook.
Iedere dag wordt er gelezen door Ties
