Vandaag werd ik namelijk even haarfijn met mijn neus op de harde feiten gedrukt. Ik kreeg bericht van de naschoolse opvang. NAschoolse. Dat betekent dus dat hij naar school gaat. 5 september is de eerste schooldag voor Ties. Ik kan er nu al buikpijn van krijgen. Die kleine man waarover ik vorige week nog vol trots aanhoorde van de leidsters dat hij toch echt klaar is voor een nieuwe uitdaging, dat de basisschool hem goed gaat doen, neemt de volgende stap.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7RQT19GO1_SpUeri_ME6GctV_CbToPzV2g0qxqQ7nfCevqHL3tWsHfHFaJovV9C6Hw79duCKqJcD0a313tRjFPD7Q9jPiKrMpKMWDbQHhr6pEppTaFnHwBDuAkp2xinYN2byNyLgl3HU/s200/IMG_4149.jpg)
Laten we wel wezen, dit moedergevoelgeneuzel is volgens alle psychologie van de koude grond heel normaal. Krijgt over 14 jaar als hij gaat studeren en uit huis gaat een mooie naam: empty nest syndroom. Ik ben gelukkig niet de enige. En Ties, die koning kijkt al maanden uit naar zijn eerste schooldag. Hij gaat het geweldig vinden. Maar o, o, o, wat zie ik er tegenop om hem die ochtend te brengen en vooral geen traan te laten. Dit is de 1e crèche dag all over again. Gelukkig is AJ er om te zeggen dat het allemaal goed komt en dat ik gewoon moet zorgen dat ik hem om 16.30 uur al ga halen. Dan staat er thuis een beker drinken klaar en 3 Cars surprise eieren die hij allemaal mag openmaken. Wie heeft dat nou toch bedacht, dat kleine kindjes groot worden..