Summer is on it's way!

Papa was deze winter al bij Aloha geweest, na het surfen om op te warmen. Maar dit weekend gingen mama en ik voor het eerst weer mee naar ons favoriete kuststekje. We hadden voor de eigenaar nog iets moois meegenomen uit Hawaii en na die overhandiging begon m'n eerste strandfeestje van het jaar. Graven in 't zand, kijken naar de zee, zwaaien naar de grote boten, spelen met de andere kindjes en frietjes eten terwijl papa en mama genieten van sashimi, kaasfondue en ander lekkers.

Wat is Nederland toch een heerlijk land als de zon weer gaat schijnen. En ik hoor papa dan altijd hardop denken; zou je daar ook zo van genieten als je in California woont? Of is het lekkere strandweer daar zo normaal dat je het niet meer gaat waarderen? Misschien komen we er ooit nog achter. Tot die tijd genieten we met volle teugen van elke dag in Nederland op het strand. Laat die zomer maar komen!

Jongen of meisje?

Menig weddenschap werd erom afgesloten, maar het hoge woord is er dan nu eindelijk uit. Afgelopen woensdag hebben we de zogenoemde 20 weken echo gehad om te kijken hoe het met het kindje in de buik ging. En alles zag er goed uit. Hartje, buikomvang, niertjes, zelfs de kleine hersenkamers werden gemeten en goed bevonden. Als bonus kun je dan als aanstaand ouderpaar te horen krijgen wat het geslacht is. Mits het kindje er goed voor ligt en je het wilt weten. Wij hadden al aangegeven dat het voor ons geen verrassing hoefde te blijven, dus mocht ze iets kunnen zien dan wilden we het graag weten.

Je moet je voorstellen dat je op een soort huisartsenpraktijk onderzoeksbed ligt met zo'n rol krakend en scheurend wit papier onder je. Anton-Jan gaat naast me zitten en het licht is inmiddels uit. De projector schijnt op de muur zodat je naar een hele grote uitvergroting van je kleintje ligt te kijken. Even een moment van zenuwen, alles zal toch wel goed zijn? Een flinke klodder koude gel komt op je buik en daar begint de echoscopiste. We zien meteen iets op het scherm, ze stelt vast dat we het kontje zien en ze zegt dat de donkere vlek de blaas is. Binnen een seconde zien we daar iets op de muur verschijnen wat maar een ding kan betekenen. Ze zegt, ik denk dat ik ook al zie wat het gaat worden. Anton-Jan en ik roepen bijna in koor...wij ook! Op die witte muur wordt heel groot dat kleine piemeltje geprojecteerd van onze 2e zoon! We moeten er om lachen, hij wilde blijkbaar ook dat wij zouden weten welke kleur we in de kast moeten leggen. De jongensnaam was ook tot nu toe de enige die we hadden, dus op dat vlak zijn we helemaal klaar! Nog 20 weken, het aftellen is begonnen..


Het donkere vlekje is de blaas en dat uitsteekseltje met het pijltje erbij...


Een voetje van zo'n 3 cm


Nog even zwaaien naar die oudjes