Laat de cliches maar achterwege...het gaat gruwelijk hard! Maar wat is het genieten van dat kleine lieve menneke met zijn centimeterslange wimpers en zijn gulle lach. Ik kan uren met hem knuffelen en kroelen, Kick vindt het allemaal prima. In praktijk zijn het geen uren, maar minuutjes die ik koester met ons kleintje. Het gezinnetje Thijssen-Smets is er behoorlijk drukker op geworden.
Anton-Jan en ik vragen ons wel eens af wanneer hij nu huilt, maar eigenlijk is dat nooit. Als de fles niet snel genoeg komt of wanneer hij uit bed gehaald wil worden. En vooruit, aankleden is ook niet zijn favoriete bezigheid, hij trappelt liever in zijn blote billetjes erop los. Kick draait zich om en grijpt alles vast, zijn eerste tandjes zijn er ook al en sinds een paar dagen kletst hij veel meer en was er van het weekend al een mammamamma te horen. De volgende stap is dat hij kan blijven zitten, maar eigenlijk kan hij dat ook al best aardig als je hem op schoot houdt. Ruggetje recht en kijken maar, alles wil hij zien. De eerste hapjes fruit en brood zijn nog niet echt enthousiast ontvangen, maar dat geeft ook niet, laat hem nog maar even klein zijn voordat hij dadelijk ook net als Ties door het huis dendert, om brood met worst vraagt of de bananenschil in de prullenbak gooit...daar heeft hij nog tijd genoeg voor!
Donderdag gaan papa en mama een weekendje naar de sneeuw. Zonder mij en Kick. Nu is het voor ons natuurlijk een feest, logeren bij opa en oma's. Maar papa en mama hebben het er moeilijk mee. Een lang weekend zonder ons. 
